در روز 28 آذر از 5 شاعر خوزستانی تجلیل شد

* توفان روح شاعران را "عبدالرحیم سعیدی راد" با یک لبخندی پاسخ می داد

در ادامه دکتر محمد جوروند که هم اکنون مسوولیت اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی خوزستان را برعهده دارد و خود نیز یکی از پنج شاعری است که در این آیین مورد تجلیل قرار گرفت گریزی زد به اواخر دهه 60 و ابتدای دهه هفتاد و اشاره کرد به نشست های شعری که با مدیریت "عبدالرحیم سعیدی راد" شاعر خوزستانی ساکن در تهران که در دانشکده کشاورزی دانشگاه شهید چمران برگزار می شد.

جوروند گفت: چند روز پیش با آقای سعیدی راد صحبت می کردم درباره جلسه های انجمن شعری که در دهه های شصت و هفتاد برگزار می شد و بعد ها بچه ها دچار یاس و ناامیدی شدند؛ چرا که هیچ وقت تمام تلاش هایی که برای دوستان صورت گرفت برای احیای آن نشست ها، اما متاسفانه نتوانستیم جلسات را احیا کنیم.

او افزود: به زعم بنده این نشست ها می تواند تاثیر گذار و در تکریم شاعران زبانزد باشد به شرط هم حضور همه شاعران و هم جلسات مستمر نقد و بررسی شعر تشکیل شود.

جوروند گفت: به آقای سعیدی راد گفتم: ما در حوزه مدیریت به این نتیجه ای رسیده ایم که چه قدر کار شما در آن دوران سخت بود. چه قدر کار شگفت انگیزی شما به عنوان مدیر جلسه انجام می دادید تا تلاطم های شاعران و آشوب روحی همه را در آن سن- که همین 5 نفری که امروز مراسم تجلیل شان برگزار می شود و از همان شاعران هستند- فروکش کنید.

مدیرکل فرهنگ و ارشاد اسلامی خوزستان خاطر نشان کرد: واقعن هرکدام از این شاعران می توانستند یک مجلس شعری را به هم بریزد و به هم می ریختیم! یعنی همه ما از نظر روحی با هم مشترک بودیم. حالت های خاصی بود که بعدها در خیلی از شاعران امروز ندیدم. امروزه شاعران ما مودب، با ، ، باوقار و متین هستند. در حالی که آن فضا این طوری نبود. در واقع توفان روح بچه ها را عبدالرحیم سعیدی راد با یک لبخندی پاسخ می داد.

جوروند افزود: با آقای سعیدی راد یکی دوتا از خاطرات را با هم مرور کردیم. او عکسی برای من فرستاد که آقای بهرامی هم توی آن عکس هست. همه بچه های شاعر را با صبر و تحمل شگفت انگیزی مدیریت می کرد تا شعرهای خود را بخوانند. به نظر من آن جلسه و محفل شاید تاثیرگذاری خیلی زیادتری داشت. آن جریان در افرادی که امروز تجلیل می شوند خیلی تاثیر گذار بود. در حقیقت آن نسل نه تنها شاعر بودند که در برگزاری جشنواره ها و محافل شعری و کنگره ها خیلی زحمت کشیدند و حتا دست شاعران دیگر را هم می گرفتند. این عزیزان از آنجایی که در مدیریت های اجرایی افتادند، از سرودن شعر هم غفلت کردند.

جوروند در پایان با قرایت شعری نو از سایه سار کوهسار و درخت نارون و زلف بید و آب ها و شاخه های رسته بر لبان جوی گفت که زخم بی نهایت او را دوا نکرد...

متن گزارش:

http://www.khouznews.ir/fa/news/158236/%D8%A7%D8%B2-%D9%81%D8%B9%D8%A7%D9%84%D8%A7%D9%86-%D8%B4%D8%B9%D8%B1-%D8%AE%D9%88%D8%B2%D8%B3%D8%AA%D8%A7%D9%86-%D8%AA%D8%AC%D9%84%DB%8C%D9%84-%D8%B4%D8%AF